Taşlar sözünde durur. Nereye koyduysak, öylece kalır orada. Yerinde ağırdırlar.
Hangi biçimi verdiysek, sadık kalır yonttuğumuz haline.
Beklerler bıraktığımız yerde bizi. Kaypaklık etmezler. Dönmezler verdikleri sözden.
Ama senin kanlı dudağından çıkınca söz , “söz” olduğuna utanıyor. “Dönmek” bile dönüyor anlamından.
“Cayma” kelimesi kendi yüzüne bakamaz hale geliyor. Senin durduğun yere ayakucuyla bile girmekten korkuyor vaadler.
Fırıldakların başı dönüyor senin dönekliğine bakınca..